poniedziałek, 26 kwietnia 2010

Love Never Dies, Londyn: „visi d’arte, visi d’amore…”

Veni, vidi... czymże jest jeden mały wulkan o niemożliwej do wymówienia nazwie wobec pragnienia zobaczenia na własne oczy czegoś, co w zamierzeniach twórców miało być kontynuacją najpiękniejszej sztuki jaką widziałam w życiu? Było w londyńskim teatrze Adelphi wiele rzeczy: ci sami (a przynajmniej nazywający się tak samo) bohaterowie, a do pewnego stopnia nawet aktorzy, szczodrze cytowane melodie (rzec by można, cały program „Jaka to Melodia?” z fragmentów musicali Webbera), podobny układ formalny przedstawienia (prolog rozgrywający się w przyszłości, podobny układ scen zbiorowych itp.), ale kontynuacji tam nie było. Mała, najbardziej oczywista, próbka: oryginalny „The Phantom of the Opera” (POTO) rozgrywał się w roku 1881-82, teraz mamy rok 1907, więc… minęło równo dziesięć lat, a zatem… główny bohater jest młodszy niż poprzednio. To jest teatr, tu wszystko można, prawda? Ale samo wprowadzenie akcji w ten sposób sugeruje bez dwóch zdań, że znajdujemy się w śnie kierującym się swoją własną logiką. W śnie, w którym, jak w krzywym zwierciadle, pojawiają się wykrzywione odbicia znanych z oryginału postaci, by zaraz okazać się kimś innym; w którym szarmancki wcześniej Raoul de Chagny jest hazardzistą i pijakiem, kupczy talentem wokalnym żony Christine oraz twierdzi, że nosi maskę (sic!); tancerka baletu Opery Paryskiej Meg Giry zostaje prostytutką-striptizerką, za milczącą zgodą i zachętą swojej własnej matki, dawniej wymagającej i surowej nauczycielki tańca. Opery już tam nie ma, jest park rozrywki na Coney Island, zatrudniający podkasane kankanistki i „wybryki natury”. Upiora też nie ma – to mała Meg staje się prawdziwym „Upiorem Lunaparku”; osobą, którą obsesyjna miłość doprowadzi w końcu do zbrodni. Jakie Opery takie Upiory. Ten, który wcześniej jednoosobowo trzymał w ryzach całe przedstawienie w londyńskim Her Majesty’s Theatre, nie zasługuje już nawet na to miano; teraz nazywa się Mr Y – podobno miało z tego wychodzić „mystery”, ale każdy, kto choć trochę zna angielski nie przeczyta tego w inny sposób niż „Mister WHY” (aż się chce westchnąć „Oh God, why…? / Perche, perche, Signor…?”, a nie można było dać chociażby „Mr E” jak Erik?).

Cały ten dziwny sen odbywa się w takt naprawdę ładnej muzyki – nie tak porywającej, jak w „POTO”, ale na przyzwoitym poziomie kogoś, kogo wciąż uważam za największego żyjącego kompozytora musicali. Powiedzmy, że jest porównywalna z „Sunset Boulevard”, z którego zresztą Webber robi sporo autocytatów. Aktorzy dają z siebie wszystko. Niestety, na naszym przedstawieniu nieobecny był dochodzący do siebie po operacji wyrostka Ramin Karimloo (którego znam z nagrania płytowego „LND”, a dwa lata temu zrobił na mnie świetne wrażenie w „POTO”), ale zastępujący go Tam Mutu, pomimo wyraźnie mniejszej charyzmy scenicznej, był całkiem dobry. Pochwalić można właściwie wszystkich, najbardziej może Summer Strallen w roli Meg i Sierrę Boggess jako Christine. Inscenizacja ładna – znów nie tak porywająca jak „POTO” z olśniewającymi dekoracjami i kostiumami nieodżałowanej Marii Bjornson – z dużymi wpływami Art Nouveau i robiącymi wrażenie (choć ostatecznie trochę nadużywanymi) projekcjami multimedialnymi. Reżyseria dźwięku i świateł perfekcyjna, orkiestra zachwycająca. Bardzo łatwo dać sobie zawrócić w głowie przyjemną muzyką i oprawą wizualną. Ale… Jak napisał jeden z prasowych recenzentów (którzy byli odnośnie nowego dzieła dość podzieleni, ale w większości przyjęli je raczej chłodno), każda sztuka jest tak dobra lub zła jak opowiedziana przez nią historia. A ta historia jest – piszę to z bólem serca – ZŁA. Nie po prostu niemądra, nie pełna niekonsekwencji – ale zła i wypaczająca znaczenie oryginału niemalże do stopnia szyderstwa.

Od lat mi się marzyło, żeby ich historię opisał Puccini. Jestem pewna, że on potrafiłby oddać te wszystkie zawiłości (niestety niedocenianej w jego czasach) powieści Gastona Leroux; stworzyć obraz człowieka, który żyje sztuką i miłością, któremu ta sztuka wystarcza za wszystko inne, w granicznej sytuacji wręcz ratując życie. Artysty, który ma za nic społeczne stereotypy, który odrzuca banał i przyziemność pospólstwa, które wcześniej odrzuciło jego, bo nie byli w stanie zobaczyć nic więcej niż najpłytszy pozór, symbolizowany przez pozbawioną urody twarz. Tragedię dążenia do doskonałości w niedoskonałym ciele; potrzebę wzniesienia się ponad własne ograniczenia i strach, w być może jedyną dostępną człowiekowi transcendencję. A przy tym miłość, jedną z najpiękniejszych jakie zna kultura, miłość przez lustro. Związek dwojga bohaterów będących na jakimś głębokim poziomie nierozerwalną jednością, w sposób bardzo podobny do opisanego przez Emily Bronte w „Wichrowych Wzgórzach”. Tajemnicę identyczności przeciwieństw, związku duszy z bóstwem, artysty z natchnieniem, wzajemne i obopólne olśnienie na granicy mistycyzmu. Zawsze mi się wydawało, że tak wielka odwaga, tak straceńcze rzucenie wyzwania całemu światu oferującemu stereotypową małą stabilizację, zasługuje – przynajmniej w sztuce, jeśli nie w życiu – na zwycięstwo. Dlatego nigdy nie wierzyłam, żeby Christine (będąca też przecież artystką) odrzuciła szansę życia choć przez chwilę w glorii sztuki i miłości (choćby na przekór całemu światu) za obietnicę pieniędzy i arystokratycznego tytułu. Byłam pewna, że nawet wyrzucona z Domu nad Jeziorem, niby „dla swojego dobra”, wróci i nie da się więcej wygonić, bo od samej siebie (chociaż to być może straszne) nie ma ucieczki. W jakiś sposób oni oboje – a zwłaszcza Erik – byli naraz i Cavaradossim, i Scarpią, a nawet i Toscą.

Webber – wraz z resztą autorów „LND”: Frederickiem Forsythem (autor jednej z najgorszych literackich kontynuacji powieści Leroux, pt. „Upiór Manhattanu”), Benem Eltonem (libretto) i Glennem Slaterem (teksty piosenek) – czyni ten powrót motorem wydarzeń swojego sequelu, ale przedstawia go tak, jak zrobiłby to ktoś, kto obojga głównych bohaterów nienawidzi z całego serca i życzy im losu gorszego od śmierci (obstawiałabym tu Raoula de Chagny). Otóż, za jednym zamachem pozbawiono ich i sztuki, i miłości, zamiast tego wskazując im wyraźnie cele, które zdaniem typowych filistrów są w życiu najważniejsze: trzaskanie kasy i robienie dzieci. Sztuki w „LND” nie ma, zastąpiły ją sztuczki. Zamiast Opery występuje podrzędna tancbuda albo cyrk seksu i potworów. Mr Y od „dziesięciu lat” (czyli od 1882 do 1907) komponuje kiepskie kuplety pod publiczkę, wyśpiewywane przez skrzeczące nosowo amerykańskie girlsy. Nawet w wolnych chwilach - kiedy spodziewać by się można, że szuka ujścia dla swego wybitnego talentu - konstruuje groteskowe automaty: czterorękiego goryla grającego na organach (przedtem sam grał tak, że Bach by się nie powstydził), żyrandol złożony z mechanicznych głów Meduzy, stolik poruszany przez kościotrupa, czy lalkę do złudzenia przypominającą utraconą Christine (na szczęście zastosowanie owej zabawki pozostawiono na scenie w sferze domysłów). Wszystko to ma nawet pewien szalony wizualny urok, ale wysoką sztuką zdecydowanie nie jest. Gdzie się podział geniusz, przy którym Michał Anioł i Mozart stawaliby jak równi z równym? Nie ma artysty-buntownika, jest co najwyżej ekscentryczny milioner pochłonięty zarabianiem pieniędzy, żerujący na najniższych instynktach publiczności prymitywnej, niewykształconej i pozbawionej gustu. Christine wraca zaśpiewać na inauguracyjnym koncercie w lunaparku – ona, która powinna śpiewać w najwspanialszych operach dla koronowanych głów. Wraca jako żona-i-matka, z pasożytującym na niej Raoulem-utracjuszem i dziesięcioletnim (TAK, dziesięcioletnim!!!) Gustavem. Złamana, pozbawiona ambicji, z pokorą znosząca swój marny los.

Spotkanie po latach z panem Y rozwiewa resztki złudzeń. Okazuje się – w tej sztuce bardzo wiele rzeczy „okazuje się” wyłącznie na podstawie relacji różnych postaci, a mało tych nieprawdopodobnych wydarzeń jest pokazanych na scenie – że w noc przed swoim ślubem z Raoulem (sic!), Christine odszukała (jakoś) Upiora i oddała mu się w egipskich ciemnościach (ten fakt jest tak często podkreślany, że urasta do głównego powodu tego dziwnego rendez-vous). O świcie – i to jest zdecydowanie największe horrendum tego spektaklu – Erik porzucił ją na pastwę losu (gdyż zrobiło mu się wstyd jak wygląda), przez dziesięć lat nie zainteresowawszy się nawet jej losem (co oczywiście nie przeszkadzało mu użalać się nad sobą). W dodatku – gdyby ktoś na widowni jeszcze się nie domyślił – pozostawił po sobie pamiątkę w postaci ciąży (przynajmniej tak twierdzi Christine, a skąd może wiedzieć, skoro następnego dnia wyszła za mąż za pana de Chagny, tego nie wyjaśniono). Tak więc intymny związek, która mógł być nieomal apoteozą, glorią i tryumfem miłości nieprawdopodobnej, okazał się w tej kontynuacji przypadkową obłapką pod krzakiem, zakończoną niechlubną ucieczką i obowiązkowym zapłodnieniem. Nie potrafię nawet wyrazić jakim obrzydzeniem napawa mnie to rozwiązanie (tym bardziej, że gorąco popieram konsumpcję związku Aniołów Muzyki w stosownych ku temu okolicznościach i oprawie); chyba tylko rzucenie pieniędzy a’ la „Traviata” byłoby bardziej poniżającą rzeczą dla dziewiętnastowiecznej (!) dziewicy (!), która właśnie zdecydowała się stracić cnotę z kimś, kogo całe racjonalnie myślące społeczeństwo jej odradzało. Gdyby nie ten „okropny” Raoul, byłaby duża szansa na powtórkę tragicznego losu Fantyny z „Nędzników” Hugo (którą Webber powinien znać choćby z musicalu „Les Miserables”). W innej musicalowej wersji „Upiora” (autorstwa duetu Kopit i Yeston) nie kto inny, jak mamusia Erika o mało co nie topi się w Sekwanie będąc (1.) porzuconą i (2.) w ciąży. Zniosłabym ten cały nowojorski cyrk, zniosłabym zakochaną w panu Y na zabój niezauważaną Meg Giry (chociaż moim zdaniem ona najbardziej zazdrościła Christine miłości, i mniejsza już o to do kogo), zniosłabym goryla-organistę – tego nie zniosę.

Na tym niestety nie koniec (nawet nie środek), steku stereotypów i klisz, jakich pełne jest libretto „LND”. Tak naprawdę, to – pomimo szumnego, a trywialnego, tytułu – miłość umiera w tym spektaklu przez cały czas. O miłości Christine do Raoula i vice versa nawet nie ma co wspominać – najwyraźniej małżeństwo jest tutaj tylko pustym kontraktem, którego warunków nikt nie ma zamiaru honorować. Miłość Christine i Erika (pardon: Pana Y) przedstawiona jest jako żywy trup, wywołany na chwilę z przeszłości i przez moment chyboczący się na granicy między życiem i śmiercią, zanim nie wyjaśni się (a to zagadka!) kwestia ojcostwa dziecka. Potem, przez końcówkę pierwszego aktu i cały drugi – żadnej miłości, innej niż do dziecka, już nie ma. Są zabawki dla dziecka, jest walka o dziecko, jest niepokój o dziecko, jest nawet próba utopienia tego nieszczęsnego dziecka przez oszalałą z rozpaczy Meg Giry. Jak powiedziała – a raczej wywrzeszczała niczym Kościelnicha w „Jenufie”! – nieoceniona Madame Giry: ileż rzeczy byłoby inaczej „if that bastard had never been born!” Czasami warto dać sobie dorobić gębę naczelnego czarnego charakteru, żeby móc szczerze wykrzyczeć to, o czym wszyscy myślą po cichu!

Nie chciałabym wdawać się tu w dywagacje, dlaczego Webber sprokurował tę obłędną fantazję zemsty na Upiorze. Czy to tylko rozgoryczenie i zawiść kogoś, kto, sam dysponując wielkim talentem muzycznym, strawił całe lata na działania czysto komercyjne, sztampowe, odcinanie kuponów od dawnej sławy? Czy frustracja kogoś, kto pozwolił odejść miłości swojego życia (jak twierdzą o Sarze Brightman) i ruszył w korowód ślubów, rozwodów i prokreacji? Skoro Panu Autorowi się nie udało żyć sztuką i miłością, to i bohater, z którym się utożsamiał, nie będzie miał lepiej. Stereotyp goni stereotyp. Po dziecku-jednorazówce spłodzonym po ciemku z ukochanym nie następują żadne kolejne ciąże, pomimo dziesięciu lat dzielenia łoża z niechcianym mężem. Dzieciak – moim zdaniem przesunięto akcję aż o „10” lat wyłącznie dlatego, żeby nie „uszczęśliwiać” Upiora przedszkolakiem – „oczywiście” przejawia wszelkie talenty genialnego tatusia, a to zdolności muzyczne i zamiłowanie do straszydeł. Jedna z najciekawszych piosenek „LND”, kontrowersyjna i rockowa „Beauty Underneath”, stanowi hymn na cześć uwodzicielskiej mocy wyobraźni przekraczającej wszelkie granice – coś takiego miałoby rację bytu między parą wzajemnie inspirujących się bohaterów-artystów, ale nie, tutaj Pan Y śpiewa to do dziecka! Już jego reakcja na rewelację o potomku jest tak nieproporcjonalnie radosna, że aż skręca wnętrzności. Litości; każdy – tylko nie on! Nie wyobrażam sobie w całej kulturze bohatera, który miałby mniej powodów cieszyć się, że został ojcem – a Mr Y tonem zwycięzcy oznajmia, że „wszystko, co ma, będzie należeć do jego syna” (przepraszam, chodzi o ten kabaret ze striptizem?).

Odkąd urodził się Gustave, Christine spełniła swoje zadanie i wszyscy czekają tylko na to, w jaki sposób twórcy „LND” się jej pozbędą. Te małe, złowieszcze fragmenciki: obietnica, że po koncercie spędzi trochę czasu sam na sam z synem, sama „aria” z tekstem „life may be fleeting, love lives on!” Pewnie miał być „Hymn świętego Pawła do Miłości” - wyszło jak zwykle w tej sztuce… Cały ten nieszczęsny występ, rozgrywający się jako jeszcze jeden „pojedynek” pomiędzy Erikiem a Raoulem, o którym Christine, jak zwykle, nie ma zielonego pojęcia – jeśli zaśpiewa, mąż usunie się z drogi (co też czyni, nie pożegnawszy się nawet z dzieckiem, które przez „10” lat uważało go za ojca). Czy ktoś miał jakieś wątpliwości, że Christine zaśpiewa, zwłaszcza, że tuż przed tym „zakładem” w barze solennie obiecała to panu Y w ramach przeprosin za niestosowne zachowanie Gustava, który na widok twarzy gospodarza zaniósł się piskiem? W końcu następuje finał na nabrzeżu, gdzie Meg próbuje zepchnąć dziecko do wody, a ostatecznie strzela do Christine z pistoletu i rani ją śmiertelnie. Jak na kogoś, kto ostatnich kilkanaście lat spędził kochając ją i tęskniąc do szaleństwa, pan Y reaguje na zgon śpiewaczki bardzo spokojnie. Owszem, całuje ją na wieczne pożegnanie i roni symboliczną łezkę, ale z boku już niecierpliwie przebiera nogami następca. Zastanawiam się, czy Christine zginęła dlatego, że twórcy nie odważyli się pokazać tryumfu cudzołóstwa (formalnie wciąż jest żoną pana wicehrabiego), czy może po prostu po wydaniu na świat dziecka jedyne, na co zasłużyła to łabędzia pieśń i kula w brzuch. Dzieciak melodramatycznym gestem zdejmuje maskę ex-Upiora i patrzy na jego twarz bez strachu, a publiczność ma się tym wzruszać i uznać to za zapowiedź nowej nadziei i przyszłego szczęścia tatusia i synka. Być może, gdyby nie narzucony obowiązek w postaci dziecka, pan Y rzuciłby się do morza i skończył jak Tosca (z drugiej strony, nie sądzę, żeby nie umiał pływać…)?

Podsumowując – muzyka była bardzo ładna i nawet (co bardzo dobrze) dało się usłyszeć, że ktoś pracuje nad tekstami (na płycie były na żenująco niskim poziomie literackim). Wizualnie też do przyjęcia. Aktorzy bardzo dobrzy – oni w tej awanturze naprawdę są najmniej winni. Lord Webber spełnił jak sądzę swoją małą fantazję zemsty, obnażając przy okazji oblicze zgorzkniałego twórcy, który rozmienił talent na drobne i ugrzązł w banalnej codzienności (skąd u diabła pomysł, żeby nawet z „POTO” robić „rozrywkę rodzinną”?!). Mam nadzieję, że mu to wystarczy i teraz da im już spokój. Że będą kolejne wersje, reinterpretacje i kontynuacje – nie wątpię ani na moment i już się na nie cieszę. Mitu nie można zabić, a z każdego złego snu można się w końcu obudzić.

9 komentarzy:

vierablu pisze...

Cudze recenzje też czytacie?

http://westendwhingers.wordpress.com/2010/03/02/review-love-never-dies-adelphi-theatre/

D pisze...

Droga Beato,
Oczywiście, że czytaliśmy recenzje. Ja czytałam je wręcz na bieżąco, urządzając sobie nocną prasówkę w dzień pierwszego wieczoru previews, taka byłam ciekawa. Na przykład tutaj jest całkiem niezłe zestawienie. Dla „nieczytatych” w języku Szekspira (bo i tacy tu zaglądają), małe podsumowanie.

Generalnie, w profesjonalnych recenzjach pojawiło się już wszystko, od jednej (Time Out) do pięciu gwiazdek (What’s On Stage i The Independent). Średnia wypada około dwie i pół gwiazdki, czyli „znośnie”. Najbardziej szanowany londyński krytyk, Benedict Nightingale z The Times dał dwie gwiazdki, z czym – po obejrzeniu spektaklu – i ja się zgadzam. Na marginesie, pół Londynu obwieszono reklamami „LND” (z tą dość niepokojącą maską Christino-bota) upiększonymi podpisanym nazwiskiem „cytatem” z Nightingale’a, nazywającym nowy spektakl „wydarzeniem teatralnym sezonu”. W rzeczywistości, krytyk powiedział tylko – na długo przed premierą – że jego zdaniem „LND” będzie najbardziej oczekiwanym przedstawieniem roku, nie przesądzając o jego jakości, a o to w czasach, gdy większość teatrów oferuje wznowienia starych musicali („Hair”, Chicago”) lub przenosi na scenę filmy („Legally Blonde”, „Billy Elliot”) nie trudno.

Ci, którzy chwalą, podkreślają zasługi Andrew Lloyda Webbera dla musicalu jako gatunku oraz jego niewątpliwy (choć od dawna nieużywany jak należy) talent do komponowania przyjemnych melodii. Starają się zrzucić winę za chłodne przyjęcie premiery w prasie na niepochlebne opinie społeczności internetowej, która już na długo przed powstaniem sequela kwestionowała zasadność tego przedsięwzięcia. Biorą za dobrą monetę oświadczenia Lorda Webbera, że „to nie jest sequel” – pomimo tego, że występują w nim te same postacie, a melodie z „POTO” cytowane są in extenso. Właściwie wszyscy docenili pracę aktorów, zwłaszcza Sierry Boggess oraz spektakularną orkiestrację. Często pojawiają się zachwyty nad reżyserią światła i dźwięku, wielu krytykom podobały się też dekoracje i kostiumy. Problemy są dwa – słabe literacko teksty piosenek oraz „book”, czyli scenariusz i ogólna treść dzieła:

Wielu krytyków narzekało na dłużyzny i nudę (stąd ta parodia „Paint Never Dries”); duety ciągną się niemiłosiernie, a Christine umiera dłużej niż Traviata i Gildla w „Rigolettcie” razem wzięte – trzeba uczciwie przyznać, że w porównaniu z nagraniem płytowym, przedstawienie już skrócono o dobre 15 minut.

Treść jest „mydlana i banalna” (Sam Marlowe w Time Out), pozbawiona elementów grozy („Upiór najwyraźniej chodził w Nowym Jorku na warsztaty panowania nad złością” Benedict Nightingale w The Times), „pozbawiona emocjonalnego prawdopodobieństwa” (Henry Hitchings w Evening Standard) i humoru „solenność zdaje się być podstawowym założeniem twórców” (Evening Standard). Bohaterowie zostali pozmieniani nie do rozpoznania. „Jeśli znacie pierwszego „Phantoma”, będziecie bardzo zdezorientowani; jeśli nie znacie, również będziecie bardzo zdezorientowani.” (Ben Brantley w New York Times ). “Treść jest tak wydumana i nieprawdopodobna, że w porównaniu z nią libretto “Trubadura” [Verdiego] wydaje się znakomite.” (również New York Times). Jednym słowem: „Miłośnicy „Upiora” będą raczej rozczarowani, a nie ma tam wystarczająco dużo, żeby przyciągnąć nowe pokolenie fanów” (Evening Standard).

ninedin pisze...

Witam,
Odzywam się (chyba?) po raz pierwszy, choć czytam (z wielką przyjemnością) już od dawna - a wychodzę z cienia, żeby powiedzieć, iż opinię co do 1. libretta, 2. powieści F. Forsytha podzielam w 200%.
BTW, czy to (u Forsytha) nie było tak, że hrabiemu po nieszczęśliwym pojedynku plus minus brak pewnej części ciała (i zawsze było brak, także wtedy, kiedy podrywał Ch. po raz pierwszy), ergo Christine może być absolutnie pewna ojcowstwa swego dziecka? Z mgły niepamięci, w którą starałam się wyprzeć tę powieśc, wyłania mi się taka kretyńska możliwość....

D pisze...

Trzeba uczciwie przyznać, że "LND" jest lepsze (trochę, ale zawsze) niż "Upiór Manhattanu". Oszczędzono widzom sugestii gwałtu, Erika jako klauna oraz Raoula a' la Farinelli. Tym niemniej główne założenia powieści - Ameryka i dziecko - zostały zachowane.

A żeby nie było, że "eunuch i krytyk z jednej są parafii/ każdy wie jak, żaden nie potrafi" - podlinkowuję z boku moją własną twórczość literacką pt "Wyspy Dźwięków" na dowód, że można inaczej. Na własny użytek nazywam to "wersją syntetyczną", czyli rekombinacją wątków z różnych istniejących wersji tej historii. Linki prowadzą do poszczególnych rozdziałów, które otwierają się po kliknięciu pod powiększonym obrazkiem. I nieskromnie powiem, że Fryc Forsyth może mi teraz skoczyć.

Miło Cię tu widzieć, Ninedin, zwłaszcza, że ja też podczytuję od dawna Twojego bloga.

J. pisze...

Do pełnej 'załamki' brakuje jeszcze tylko motywu uduszenia Raoula przez Gustava. Jeśli dzieciak miałby odziedziczyć po tatusiu wszelkie talenty to ten, jak również 'upiorną' naturę, też. ;-)

Pozdrawiam.

PanOvca pisze...

Marzy mi się, żeby Roma wystawiła musical "Upiór: Stara Miłość Nie Rdzewieje". Wtedy tragedia zostałaby dopełniona.

Serdecznie pozdrawiam.

D pisze...

Masz rację, gorzej już nie będzie. A niech sobie Pan Dyrektor do spółki z Kolegą wystawiają, krzyżyk im na drogę. Co najwyżej znów wyjdzie "oszczędnościowa" względem Londynu wersja, tym razem musicalu dużo słabszego od początku pod każdym względem. Zepsuć dzieło mierne to jednak mniejszy grzech, niż dokumentnie spieprzyć arcydzieło.

nameste pisze...

Jestem o lata świetlne od pozycji "upiorofana" (nie mówiąc już o "upiorologu"), niemniej chciałbym poczynić donos. Otóż Canal+ pokazał (i jeszcze będzie pokazywać) "Love Never Dies" jako film – zapis spektaklu w Sydney (chyba; sieć zna wszystkie szczegóły).

(Wytrzymałem 10 minut, takie to wydało mi się nieznośne. Ostatecznie poległem na dialogu matki z córką, taki pararecytatyw na kiepskich rymach, stężonej emfazie i – wybacz, D. – przeraźliwie nudnej i miałkiej muzyce.)

D pisze...

Z Melbourne. Widziałam na DVD, z przerwami, bo na raz nie zdzierżyłam.

Jak już pisałam parę razy - ten nikomu niepotrzebny sequel to chyba najgorsze, co zrobiono historii UO. Fakt, że zrobił to Webber "adds insult to injury".

Dodatkowo, obsada z Australii nie jest najlepsza - w Londynie przynajmniej aktorzy się bronili (a dalibóg mieli przed czym...). Najlepiej dla wszystkich byłoby zapomnieć o tej porażce jak najszybciej. Zgadzam się w zupełności - nic nie straciłeś, dalej jest jeszcze gorzej...